“ Humanité ” is anders dan om het even welk album dat “Grammy Award”winnaar saxofonist Kirk Whalum ooit heeft gemaakt, het is het resultaat van ontmoetingen en vriendschappen die op het podium ontstonden of daar buiten over de hele wereld. Op dit album wordt Kirk bijgestaan door de Japanse jazz pianist Keiko Matsui, bass fenomeen Barry Likumahuwa, singer/songwriter Grace Sahertian en popster/acteur Afgan Resa allen uit Indonesië, vocalist/gitarist Zahara een van de grootste sterren uit Zuid Afrika, Kasiva Mutwa uit Nairobi en de Engelse jazz zangeres Liana Carroll. Gedurende een periode van 3 maanden in 2018 maakten Kirk en zijn jarenlange vriend en producer, de Britse trompettist en sessiemuzikant James McMillan opnames op verschillende locaties variërend van studio’s in Jakarta, Tokio, Parijs, Nairobi, Johannesburg en Hastings tot hotelkamers, kantoorgebouwen en zelfs Kirk’s woonkamer in Memphis. Het uitgangspunt van Kirk, de titel “Humanité ”spreekt voor zich, is natuurlijk duidelijk, de mensen dichter bij elkaar brengen door muzikale samenwerking. Kirk, geboren en getogen in Memphis, weet natuurlijk waarover hij het heeft als het gaat over zaken als gelijkberechtiging e.d., als kind was hij ooggetuige van de staking van het gemeentepersoneel dat ervoor zorgde dat Martin Luther King naar de stad kwam en er later werd vermoord. Dat zijn allemaal aangrijpende zaken en Memphis was zeker in die dagen een gewelddadige stad, wat ik zelf heb gemerkt toen ik daar was in de jaren’70 van de vorige eeuw.

Behalve de eerder genoemde musici zijn er nog meer spraakmakende namen aanwezig zoals bassist Marcus Miller op “Korogocho” en nog veel meer bekende namen op deze cd, maar dat heeft helaas niet geleid tot erg interessante muziek. Kirk Whalum is vooral bekend geworden door zijn samenwerking met muzikanten als Luther Vandross en Whitney Houston, in mijn oren vertegenwoordigers van een soort “middle of the road”soul en pop en daarom klinkt de muziek hier ondanks alle morele intenties, nogal gladjes en schiet daarmee waarschijnlijk toch min of meer aan zij doel voorbij. Desondanks staan er toch wel een aantal geslaagde nummers op “Humanité”, zoals “We shall overcome you” gezongen door de Frans/Nigeriaanse zaneres Bukóla “Asa”Elemide, het is natuurlijk een verwijzing naar het lied dat het volkslied werd van de Civil Rights Movement maar de aspiratie is veranderd in een vraag door toevoeging van het woord You. Het is een catchy song en Asa is een vocale revelatie. “Wake up everybody” gezongen door Afgan is ook o.k. en Whalum klinkt hier meer geïnspireerd en geen gladde discorandjes. Ook geslaagd is het nummer”Now I know” gezongen door de Zuid Afrikaanse Bulelwa “Zahara” Mkutukana in het Xhosa met alleen de refreinen in het Engels, wereldmuziek in de ware zin des woords. Mijns inziens het beste nummer en het enige dat aanspraak kan maken op de naam jazz is “Wildflower”gezongen door de Engelse jazz zangeres Lewis Carroll, prima muziek. De boodschap is goed maar er zijn teveel gladde doorsnee nummers en het religieuze sausje was voor mij ook niet nodig geweest.

Jan van Leersum.